Θύμα άγριας αστυνομικής βίας έπεσαν νεαρά κορίτσια, μία εξ΄αυτών η νεαρή κοπέλα (φωτο πάνω), ονόματι Μυρσίνη Σακελλαροπούλου κατά την διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας και πορείας για την 28χρονη Κυριακή που δολοφονήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων με θεατές τους αστυνομικούς, οι οποίοι στην ουσία αυτοί την οδήγησαν στον θάνατο προσπαθώντας να συγκαλύψουν και ο ένας τον άλλον, πειράζοντας μέχρι και τις κάμερες, όπως συμβαίνει γενικότερα στην κατάπτυστη ΕΛ.ΑΣ με όλους αυτούς τους τυχάρπαστους που έχει μαζέψει να παριστάνουν τους αστυνομικούς...Όπως αναφέρει το δημοσίευμα του documentonews:
Όταν η Κυριακή τους είχε ανάγκη, την άφησαν απροστάτευτη και τα 28 της χρόνια έσβησαν μπροστά από το κουβούκλιο του Αστυνομικού Τμήματος Αγίων Αναργύρων. Το αίμα της μπορεί να καθαρίστηκε αλλά τα σημάδια του θα μείνουν ανεξίτηλα, για να θυμίζουν ότι άλλη μια γυναίκα έφυγε βίαια από τις μαχαιριές του κακοποιητή πρώην συντρόφου της. Μπορεί αυτός να ήταν ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας της αλλά ένας απαθής, ανάλγητος κρατικός μηχανισμός ήταν ο ηθικός αυτουργός. Ενας μηχανισμός που δεν είχε ούτε έναν αστυνομικό να νοιαστεί γι’ αυτήν ούτε ένα περιπολικό για να την οδηγήσει με ασφάλεια στο σπίτι της.
Οταν όμως οι «αδερφές» της, γυναίκες όπως κι αυτή, ένωσαν τις φωνές τους με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία της, όχι μόνο βρέθηκαν απέναντί τους δεκάδες αστυνομικοί, αλλά κύριο μέλημά τους ήταν να τις χλευάσουν, να τις χτυπήσουν, να τις διαλύσουν.
Η συγκέντρωση έγινε στο Σύνταγμα την περασμένη Τετάρτη. Κορίτσια και αγόρια στάθηκαν ειρηνικά στο πεζοδρόμιο και φώναξαν αυτό που φωνάζει πια κάθε πολίτης που βλέπει μέρα με τη μέρα την κατάρρευση του κυβερνητικού αφηγήματος «νόμος και τάξη»: «Πού ήσασταν όταν σας χρειαζόταν η Κυριακή;».
Οταν η πορεία διαλύθηκε, τρεις γυναίκες ήταν χτυπημένες. Το Documento συνομίλησε με μια από αυτές, τη Μυρσίνη Σακελλαροπούλου, που έφυγε από την πορεία με σπασμένο χέρι κι ένα πνίξιμο στον λαιμό. Οχι μόνο μεταφορικά από όσα έζησε αλλά και κυριολεκτικά, αφού ένας αστυνομικός την άρπαξε από τον λαιμό όταν το κορίτσι επιχείρησε να σώσει ένα φίλο της που τον χτυπούσαν.
«Ημασταν κάτω και μας χτυπούσαν με την ασπίδα»
«Η αστυνομία είναι παρούσα παντού» λέει η Μυρσίνη «εκτός από εκεί που πρέπει. Είναι παρούσα στα Εξάρχεια, σε κάθε γωνία, είναι παρούσα σε κάθε πορεία και παραλίγο να είναι παρούσα και μες στα πανεπιστήμια. Είναι οπουδήποτε δηλαδή δεν έχει λόγο να υπάρχει. Στην πορεία από την πρώτη στιγμή αυτή ήταν η απορία που γεννήθηκε: “Πού ήσασταν όλοι εσείς;”, “Πού ήταν όλη αυτή η αστυνομική δύναμη;”.
Μιλάμε για πάνω από τρεις τέσσερις διμοιρίες ΜΑΤ, που ήταν φυσικά πάνοπλοι εξαρχής. Ενας αστυνομικός τράβηξε έναν από το μπράτσο λέγοντάς του “τελείωσες εσύ, θα έρθεις μαζί μου”. Οταν έγινε αυτό πεταχτήκαμε όλοι μπροστά του. Χωρίς να σπρώξουμε, χωρίς να έχουμε τίποτε πάνω μας. Και άρχισαν να μας χτυπάνε. Δύο αστυνομικοί των ΜΑΤ με τις ασπίδες μάς έσπρωξαν με πάρα πολύ μεγάλη δύναμη κάτω. Μετά συνέχισαν να χτυπάνε με την ασπίδα ενώ ήμασταν πεσμένες κάτω. Και κάπως έτσι εγώ έσπασα το χέρι. Χτυπούσαν ένα φίλο. Μπήκα μπροστά, ένας αστυνομικός με άρπαξε από τον λαιμό και με έσπρωξε προς τον τοίχο. Αυτό φαίνεται πεντακάθαρα σε βίντεο. Δεν υπάρχουν διακριτικά, παρόλο που με βάση τον νόμο Χρυσοχοΐδη υποχρεούνται να τα φοράνε. Ακολούθησαν και χειρονομίες.
Από το 2019 αυτή είναι μια κατάσταση γνωστή, με ή χωρίς σπασμένα χέρια. Κάθε πορεία είναι μια πρόκληση, ένας φόβος για τους γύρω μας. Δεν θα το αφήσω έτσι, θα το κυνηγήσω το δίκιο μου».
«Ολες έχουν δεχτεί κακοποίηση κάποια στιγμή»
Για το φαινόμενο των κακοποιήσεων σε βάρος των γυναικών η Μυρσίνη πιστεύει πως «αν ρωτήσουμε καθεμιά νέα κοπέλα, δεν υπάρχει καμία που δεν έχει να πει για ένα σύντροφο που της έχει φερθεί κακοποιητικά, για κάποιον στο λεωφορείο που έχει τριφτεί πάνω της, που δεν έχει φοβηθεί να γυρίσει σπίτι. Ναι, δεν είναι όλοι οι άντρες κακοποιητές, αλλά όλες οι γυναίκες έχουν δεχτεί κακοποίηση κάποια στιγμή.
«Είναι φαινόμενο η αστυνομική αυθαιρεσία δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις»
Τις τελευταίες μέρες με πιάνουν τα κλάματα στον δρόμο όταν σκέφτομαι αυτό που συνέβη. Η Κυριακή πήγε σε ένα αστυνομικό τμήμα, κατήγγειλε, έκανε ό,τι της είχε πει το κράτος να κάνει. Παρ’ όλα αυτά βρέθηκε δολοφονημένη επειδή “το περιπολικό δεν είναι ταξί”. Η αδικία μάς έχει πνίξει. Τόσες γυναικοκτονίες, κανένας δεν κάνει τίποτε γι’ αυτές. Oσο δεν υπάρχει θεσμικά μια αναγνώριση του τι σημαίνει πατριαρχία και ποια είναι τα μέτρα που μπορούμε να πάρουμε για να προστατέψουμε τις γυναίκες, όσο δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος και προστασία νομική, τίποτε δεν θα αλλάξει. Η κυβέρνηση προτιμά να σπαταλά χρήματα στα χιλιάδες Navara του κ. Χρυσοχοΐδη, να αξιοποιεί αστυνομικούς για τα πανεπιστήμια, αντί να συγκροτήσει επί της ουσίας ένα κοινωνικό κράτος το οποίο θα καταπολεμά τη βία κατά των γυναικών».
«Κάθε γυναίκα να πάρει τη ζωή στα χέρια της»
Κλείνοντας, η Μυρσ. Σακελλαροπούλου στέλνει το δικό της μήνυμα σε κάθε γυναίκα που κακοποιείται:
«Συνεχίζω να προτρέπω την κάθε γυναίκα να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Σε κάθε περίπτωση, είναι επιλογή της καθεμιάς. Γιατί δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνει το βήμα. Να μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές οι κακοποιητές είναι άντρες με κοινωνικό κύκλο, με λεφτά.
Αυτό δεν ισχύει απαραίτητα για τις γυναίκες που κακοποιούνται, δεν σημαίνει ότι την επόμενη μέρα θα έχουν ένα σπίτι, ένα ασφαλές περιβάλλον και όσο το κράτος δεν τα παρέχει αυτά δεν μπορώ να πω σε κάποια ότι έκανε λάθος που δεν αντέδρασε».
